بیهوشی عمومی و آرام بخش

هر دو بیهوشی و بیهوشی کلی شکل هایی از بیهوشی هستند، و اگرچه بیهوشی یکی از عناصر بیهوشی کلی است، اما در چندین جنبه با یکدیگر متفاوت هستند. در بیماران تحت بیهوشی کلی، کاملاً از هوشیاری بیرون می‌روند. این بدان معناست که بیمار هیچ چیزی را حس نمی‌کند، نمی‌شنود و یا به خاطر نمی‌آورد. به عبارت دیگر، ایجاد خوابیدگی شدید، یک حالت بین تحلیل در هوشیاری و عدم بیهوشی می‌باشد و این حالت به عنوان بیهوشی موضعی شناخته می‌شود. بیماران درد را احساس نمی‌کنند، اما از آنچه در اطرافشان اتفاق می‌افتد آگاه هستند.

به عنوان یک مزیت، عوارض جانبی که ممکن است به دلیل بیهوشی عمومی رخ دهند، توسط تسکین حذف می‌شوند. همچنین، بیماران واکنش‌های فیزیولوژیکی طبیعی خود را حفظ می‌کنند و می‌توانند به تنفس خود ادامه دهند.

با این حال، این بدان معنا نیست که در برخی مواردی که تسکین وجود دارد، پشتیبانی تنفسی نیاز نیست. در واقع، برخی از بیهوشیست‌ها ممکن است بیهوشی عمومی را ترجیح دهند زیرا این به آنها امکان کنترل کامل بر روی مسیر تنفسی را می‌دهد و در نتیجه نیاز به نگرانی در مورد اکسیژن بیمار را از بین می‌برد. با این حال، زمان بازیابی پس از تسکین معمولاً سریع‌تر از بیهوشی عمومی است.

عملکرد قلب و عروق معمولاً در مراحل مختلف تسکین بی تأثیر یا حفظ می‌شود. برعکس، این عملکرد در بیهوشی عمومی به طور معمول بهبود نیافته و احتیاج به نظارت دقیق دارد. در هر دو حالت، بیماران باید چند ساعتی قبل از جراحی گرسنه باشند. مدت گرسنگی استاندارد شش ساعت است. مصرف مایعات حداکثر دو ساعت قبل از عمل مجاز است.